Lane over de MAX Rule

Deze post is ook gebaseerd op het artikel ‘Information Contagion: Is what is good for each best for all?’ van David Lane, 1997, in SFI Proceedings The Economy as an Evolving Complex System. Dit is zo’n opmerkelijk onderdeel daaruit dat ik er een aparte post aan wijd.

Warglien en Narduzzo hebben individuele keuzemodellen van mensen getest en één gebruikte strategie was de MAX Rule: kies het product op basis van de prestaties voor degenen die je interviewt, onafhankelijk van de functionele kwaliteiten van het product. De verklaring die de deelnemers hiervoor hadden was dat het gekozen product voor hen net zo goed zou werken als voor alle andere deelnemers op wiens beslissing ze zich baseerden. Dit is het zogenaamde ‘illusion of control argumentis een ‘well known bias in human decision making‘. Een éénmaal behaalde voorsprong in marktaandeel zou dan intuïtief een goede voorspeller zijn voor een uiteindelijk marktaandeel, bij bijna gelijke product kwaliteit. Omdat de deelnemers de kwaliteit van het product niet meewegen lijkt het alsof de MAX Rule ‘information contagion genereert en padafhankelijk is. Geheel tegen de verwachting in blijkt dat niet het geval te zijn.

In de praktijk leidt de Max rule ertoe dat de uitkomst altijd maximaal sociaal efficiënt is: ‘what is good for each is good for all!’. Bij verschillende product kwaliteiten is het marktaandeel voor het beste product 100% met kans 1. Dit principe is wiskundig bewezen. Hoe dit mechanisme echter in de praktijk werkt wordt uit dat model niet duidelijk. Dus hoe de deelnemers het voor elkaar krijgen in een collectief proces het beste product boven water te krijgen (‘to ferret out the best product’) beschrijft het niet. Wel wordt duidelijk dat hoe groter het aantal agenten (n), des te sneller de convergentie naar marktdominantie. Hoe dat proces tot het uiteindelijke marktaandeel verloopt is wel afhankelijk van de beginvoorwaarden, namelijk de aantallen eerste kiezers voor product A (r) dan wel B (s).

In een appendix bij het artikel van David Lane is het bewijs van het bovenstaande opgenomen. Overigens heb ik het  genoegen gehad om Warglien en Narduzzo te ontmoeten in Venetië, inderdaad met uitzicht op het water.

Gepubliceerd door

DP

Complexity Scientist